3. หาข้อมูล
เวอล่า เป็นเจ้าหน้าที่ห้องสมุด อัธยาศัยดี และเป็นกันเอง
เธอบังเอิญรู้ว่า ฉันกับยูลีจะเดินทางไปเม็กซิโกเพราะเราสองคนเข้าไปหาข้อมูลเดินทางในห้องสมุด และเมื่อเธอรู้ว่าเราหาข้อมูลไม่ได้ จึงเอื้อเฟื้อหนังสือคู่มือท่องเที่ยวประเทศเม็กซิโกของเธอให้เรายืม ในฐานะที่เธอเคยไปเที่ยวมาก่อน และมีแผนที่จะไปเที่ยวซ้ำอีกครั้งในปีนี้
ฉันจำเวอล่าได้แม่น
ไม่ใช่เพราะความเอื้อเฟื้อของเธอ แต่เพราะถ้อยประโยคของเธอที่คุยกับฉัน
ถึงฉันจะชอบเดินทาง และแบกเป้ไปไหนมาไหนเสมอในวันหยุด แต่ฉันไม่เคยเที่ยวในลักษณะที่ว่าในต่างบ้านต่างเมือง การเดินทางครั้งนี้จึงเป็นครั้งแรก ลึก ๆ จึงออกหวั่น ๆ ไม่น้อย ยูลีเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ฉันบ่นเบา ๆ ให้เวอล่าฟัง
“มีแต่คนไม่อยากให้ไป บอกว่าพูดภาษาสเปนไม่ได้จะลำบาก แล้วประเทศเม็กซิโกก็อันตรายจะตายไป”
เวอล่ามองหน้าฉัน
“อายุเท่าไหร่แล้ว”
ฉันตอบไป นึกสงสัยว่าเวอล่าถามทำไม
“แล้วดูแลตัวเองได้มั้ย”
“ได้สิ” ฉันตอบ
“ดูแลตัวเองได้ ก็ไปสิ… ไม่เห็นมีอะไร”
นั่นสิ… ก็แค่รู้จักดูแลตัวเอง ระมัดระวัง อย่านำพาตัวเองเข้าไปที่ที่อันตราย เท่านั้นเองง่าย ๆ รวบรัดได้ใจความ
ฉันกับยูลีได้หนังสือคู่มือเดินทางจากเวอล่า แล้วค่อยปิ๊ง ในเมื่อไม่ได้ข้อมูลจากห้องสมุด ร้านหนังสือน่าจะมี เราเลยตรงดิ่งไปร้านหนังสือ เข้าไปยังหมวดท่องเที่ยว จากนั้นก็นั่งปักหลัก หยิบกระดาษหยิบปากกามาจดรายชื่อโรงแรมราคาถูก และที่ตั้งโดยเฉพาะ เพราะไอ้ที่กลัวที่สุด ก็ตรงจะไม่มีที่ซุกหัวนอนนี่แหละ เวอล่ารู้เข้าก็ว่า "หนูเอ๊ย ร้านหนังสือไม่ใช่ห้องสมุดนะจ๊ะ"
เวอล่ายังช่วยอำนวยความสะดวก เธอตั้งใจจะไปซื้อตั๋วรถที่ทางฝั่งนูโว ลาราโด และแลกเงินสำหรับการเดินทางของเธออยู่แล้ว จึงหอบหิ้วเราสองคนไปด้วย
บรรยากาศที่สถานีรถขนส่งละม้ายคล้ายสถานีขนส่งหมอชิตที่บ้านเรา แน่นหนาไปด้วยผู้คน และรถบัส รู้สึกงุนงงไม่น้อย เพราะภาพเมืองนูโว ลาเรโดในสายตาฉัน เป็นเพียงเมืองชายแดนเล็ก ๆ ไม่น่าจะมีคนเดินทางมากมายขนาดนี้
คิวซื้อตั๋วยาวเหยียดจนน่าถอดใจ ถ้าเราคิดจะซื้อตั๋วกันวันนี้ให้ได้ อย่างน้อยต้องยืนต่อแถวรอสักสองสามชั่วโมงเป็นแน่
ขณะที่เปลี่ยนใจจะกลับกัน ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นมาร์ตินกับเออร์วิ่งเพื่อนชาวเม็กซิกัน ที่มีส่วนร่วมช่วยในการวางแผนการเดินทางครั้งนี้ ยืนต่อแถวอยู่ข้างหน้า และใกล้จะถึงคนขายตั๋วอยู่ร่อมร่อ ผู้หญิงสามคนจึงเบียดผู้คนเข้าไปหา และไหว้วานให้ช่วยซื้อตั๋วพ่วงอีกสามใบ
ระหว่างรอ ฉันยืนมองกระดานชื่อสถานที่กับราคาแล้วเบื้อสนิท ทุกอย่างเป็นภาษาสเปนหมด สังเกตเห็นอักษร E P S ตามด้วยหน่วยค่าเงินเป็นเปโซ
มาร์ตินอธิบายให้ฉันกับยูลีฟังถึงความหมายอักษรย่อสามตัวนั้น E คือรถวีไอพี P คือรถชั้นหนึ่ง และ S คือรถชั้นสอง
มาร์ตินซื้อตั๋วไปเมืองกัวนาฮอทโตให้เราไม่ได้ เหตุของเหตุเพราะเราเลือกเดินทางในช่วงปีใหม่ ตั๋วไป
ไหน ๆ เลยค่อนข้างจะเต็ม แต่มาร์ตินแก้ปัญหาให้เสร็จสรรพโดยซื้อตั๋วไปยังเมืองใกล้ ๆ ให้คือเมือง Leon
ใจฉันลอยลิ่ว ขณะรับตั๋วมาถือ ในที่สุดฉันจะได้ไปเม็กซิโกแล้ว
ยูลีแอบสารภาพ หลังจากเห็นสภาพสถานีรถขนส่งที่เมืองนูโว ลาเรโด ว่าความมั่นใจหดหายไปหลายกิโลขีด เพราะถ้าไปกันตามลำพังสองคน คงเคว้งลอยเต้งอยู่แถวนั้นทำอะไรไม่ถูก ทั้งด้วยเรื่องภาษาพูด ที่ฟังไม่ออก ไม่เข้าใจ และภาษาเขียนที่แม้พอจะอ่านออกเสียงได้ แต่ไม่รู้ความหมาย ไม่รู้ใจความ ส่วนเวอล่าบอกพวกเราว่า "เริ่มต้นก็โชคดีแล้ว" ย้ำความเชื่อส่วนตัวของฉัน ที่จะโชคดีเสมอเวลาเดินทาง
ตอนที่ 1 ตอนที่ 2 ตอนที่ 3 ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6 ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9 ตอนที่ 10 ตอนที่ 11 ตอนที่ 12 ตอนที่ 13 ตอนที่ 14 ตอนที่ 15 ตอนที่ 16 ตอนที่ 17 บทส่งท้าย
Copyright ©2011 kanakacha.blogspot.com