มอนเตร์เรย์เป็นเมืองอุตสาหกรรม และเป็นเมืองใหญ่อันดับที่สามของที่นี่
 |
| ภาพจาก en.wikipedia.org |
ฉันกับยูลีไม่ได้สนใจเมืองนี้อะไรนักหนา แต่เพื่อนชาวเม็กซิกันที่ช่วยกันวาดเส้นทางเดินทางให้ฉันกับยูลี จะต้องลากให้เราผ่านเมืองนี้ก่อนถึงลาเรโดทุกที
“ก็มันใกล้ ๆ แวะดูหน่อยน่า” เสียงมักจะออกแนวโทน ๆ นี้
ฉันกับยูลีนั่งรถเดินทางจากเมืองซาคาเทคัสไปถึงเมืองมอนเตร์เรย์ย์เอาตีสองครึ่ง เดินวนเวียนสักครู่ ก็มีเจ้าหน้าที่ขายตั๋วรถบริษัทหนึ่งเข้ามาช่วยเหลือ หาซื้อตั๋วรถกลับไปลาเรโดให้ แต่กว่ารถจะออกก็เย็น ๆ โน่น เขาแนะนำให้เราใช้ตั๋วเข้าไปพักในห้องผู้โดยสาร VIP ที่มีการปิดเป็นสัดเป็นส่วน มียามยืนเฝ้าเข้มงวดตรวจคนเข้าออกตลอดเวลา ต้องเฉพาะผู้โดยสารที่มีตั๋วรถเท่านั้น ที่จะเข้าไปข้างในได้
เท่านี้ก็สบายแล้ว ห้องภายในกว้างขวาง ติดแอร์เย็นสบาย ทั้งมีผู้โดยสารน้อยมาก ฉันกับยูลีเลยนอนพักเอาแรงกันอย่างสบายใจ
รุ่งเช้า ฉันกับยูลีออกสำรวจตัวเมือง
มอนเตร์เรย์เป็นเมืองที่สกปรก… ฉันกับยูลีลงความเห็นตรงกัน คงเป็นเพราะเป็นเมืองอุตสาหกรรม ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว จึงไม่มีการดูแลเรื่องนี้ แต่ที่น่าอิจฉามาก ๆ คือ ที่นี่มีรถไฟใต้ดินด้วยล่ะ…. โอ้โห…อเมซซิ่งเสียไม่มี… ไหนใครว่าพี่เม็กด้อยพอ ๆ กับบ้านเรา แถมบางคนเหยียดว่าด้อยกว่าประเทศเราอีก รู้ข้อมูลนี้แล้ว เปลี่ยนใจใหม่ได้นะ
ฉันกับยูลีเดินหาของกิน..กินแหลก…ทั้งร้านหรู ๆ ดี ๆ ในตัวเมือง และรถเข็นข้างทาง ประชดคำของมาร์ตินที่เตือนนักหนาว่า อย่ากินอาหารจากรถเข็นข้างทาง ท้องจะเสียได้… ถึงตอนนี้ฉันกับยูลีไม่สนแล้ว…. ก็เราจะกลับบ้านแล้วนี่นา ขอกินให้เต็มคราบ ให้ถึงเม็กซิโกจริง ๆ
ตอนที่ 1 ตอนที่ 2 ตอนที่ 3 ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6 ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9 ตอนที่ 10 ตอนที่ 11 ตอนที่ 12 ตอนที่ 13 ตอนที่ 14 ตอนที่ 15 ตอนที่ 16 ตอนที่ 17 บทส่งท้าย
Copyright ©2011 kanakacha.blogspot.com