หมายเหตุ... งานเขียนชิ้นนี้ เป็นส่วนเพิ่มเติมของงานเขียนชุด "เทียววัด วัด วัด และศาลเจ้า ในเกียวโต"
ที่เกียวโต หลังจากที่ได้ไปเยือนวัดคิโยมิสุแล้ว แทนที่จะนั่งรถไปเที่ยวที่หมายต่อไป ฉันกับเพื่อนร่วมบ้านเปลี่ยนใจเป็นเดินลัดเลาะเที่ยวไปเรื่อย ๆ การเดินสำรวจแบบเปะปะ มักให้รางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่เราเสมอ ตอนนั้น… ฉันกำลังยืนพักเหนื่อยอยู่ แดดญี่ปุนในฤดูร้อนร้อนได้ใจ ยามออกเดินกลางแจ้ง เหงื่อออกจนชุ่ม แต่ครั้นหลบเข้าร่มไม้ ลมก็ระเรื่อยจนตัวแห้ง เป็นอย่างนั้นสลับไปมาไม่รู้กี่รอบ
ร่างเล็ก ๆ สองร่าง ปรากฏขึ้น ดึงดูดสายตาให้หันไปจับจ้อง และมองหญิงสาวสองคนในวัยกำดัดเดิน
ชดช้อย เคียงคู่กันมาบนเกี๊ยะไม้หนาสูง พวกเธออยู่ในชุดกิโมโนสีสดสวย ทั่วทั้งใบหน้าพอกทับด้วยแป้งสีขาวเข้มหนาราวหน้ากาก ริมฝีปากแตะแต้มสีแดงสด… โอกาสแบบนี้ไม่น่ามีมากนัก … รีบหยิบกล้องขึ้นมาทันที เพื่อเก็บกดภาพที่บังเอิญได้พบเห็น
เธอสองคนเดินผ่านหน้าฉันไป ก่อนเลี้ยวเข้าตรอกเล็ก ๆ นั่นทำให้แลเห็นบริเวณหลังลำคอที่พอกแป้งหนาขาวโพลน เฉกเช่นเดียวกับใบหน้า หากเว้นส่วนหนึ่งให้เห็นผิวเนื้อที่แท้จริง
ชุดกิโมโนด้านหลัง สวยเสียกว่าเห็นด้านหน้า ผ้าที่พันรอบเอวสีสันฉูดฉาดถูกผูกปมยกขึ้นแล้วทิ้งทอดยาวที่ด้านหลังทำให้สีสันกิโมโนเมื่อมองจากด้านหลังสดใสสวยกว่าด้านหน้า คอปกเสื้อด้านหลังหย่อนลงให้เห็นขอบสีแดง ฉันนึกถึงหนังสือที่เพิ่งอ่านไปไม่นาน Memoirs of a Geisha ที่แปลในชื่อภาษาไทยว่า “เกอิชา” โดยฝีมือ วิหยาสะกำ ... ไมโกะ (Maiko) !!! ไมโกะแน่ ๆ
การแต่งกายของทั้งคู่เหมือนที่ตัวเอกในเรื่องคือซายูริ บรรยายไว้ในหนังสือ ขณะที่เธอยังเป็นเพียงไมโกะ หรือเกอิชาฝึกหัด … เกอิชาฝึกหัดจะใช้คอเสื้อสีแดง สวมกิโมโนแขนยาวกว้างดูกรุยกราย และผูกโอบิหรือผ้าคาดเอวพิสดารกว่าจนดูไปคล้ายตุ๊กตา ขณะที่เกอิชานั้นจะดูสงบเสงี่ยมเป็นผู้หญิง และเป็นผู้ใหญ่กว่า…
ในหนังสือเมื่อซายูริอายุ 18 ปีเต็มเธอได้เลื่อนฐานะจากไมโกะ กลายเป็นเกอิชา จากที่ใช้คอเสื้อสีแดงได้เปลี่ยนเป็นคอเสื้อสีขาว
ขณะเก็บภาพ อดนึกกระหยิ่มในใจไม่ได้ … แค่เสี้ยวเวลาไม่กี่นาที ที่เพื่อนร่วมบ้านฉันเสียท่าไปทำธุระส่วนตัว… ก็พลาดการได้ถ่ายรูปไมโกะเสียแล้ว… แล้วว่ากันว่าการได้เห็นไมโกะเดินตามท้องถนนน่ะ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ดอกนะ อย่างนี้ต้องอิจฉาฉันแน่ ๆ ที่ได้ภาพเด็ดนี้มา เมื่อเพื่อนร่วมบ้านกลับมาสมทบ ฉันไม่รอช้าที่จะรีบคุยอวดเชิงทับถม ทำนองโชควาสนาคนเรามันไม่ทัดเทียมกัน
เขาทำท่าเหมือนไม่สนใจ ประมาณ เชอะ… จะอะไรกันนักหนาเชียว แต่แล้วก็มีหญิงสาวในชุดกิโมโนอีกรายเดินชดช้อยกางร่มผ่านหน้าเราไปในระยะประชิด ไอ้ที่ทำท่าเหมือนไม่สนใจ ก็รีบหยิบคว้ากล้องขึ้นมาเหมือนกันน่ะแหละ
แล้วจะมีที่ไหนอีกละ ที่มีโอกาสได้เห็นไมโกะถี่ยิบเสียขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ กิออน (Gion)ย่านเกอิชาอันเลื่องชื่ออันเป็นสถานที่ดำเนินเรื่องในหนังสือ เกอิชา
การเดินเปะปะของฉันกับเพื่อนร่วมบ้านจากวัดคิโยมิสุ นำไปสู่ย่านกิออน โดยไม่ตั้งใจ
ที่เกียวโต หลังจากที่ได้ไปเยือนวัดคิโยมิสุแล้ว แทนที่จะนั่งรถไปเที่ยวที่หมายต่อไป ฉันกับเพื่อนร่วมบ้านเปลี่ยนใจเป็นเดินลัดเลาะเที่ยวไปเรื่อย ๆ การเดินสำรวจแบบเปะปะ มักให้รางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่เราเสมอ ตอนนั้น… ฉันกำลังยืนพักเหนื่อยอยู่ แดดญี่ปุนในฤดูร้อนร้อนได้ใจ ยามออกเดินกลางแจ้ง เหงื่อออกจนชุ่ม แต่ครั้นหลบเข้าร่มไม้ ลมก็ระเรื่อยจนตัวแห้ง เป็นอย่างนั้นสลับไปมาไม่รู้กี่รอบ
ร่างเล็ก ๆ สองร่าง ปรากฏขึ้น ดึงดูดสายตาให้หันไปจับจ้อง และมองหญิงสาวสองคนในวัยกำดัดเดิน
ชดช้อย เคียงคู่กันมาบนเกี๊ยะไม้หนาสูง พวกเธออยู่ในชุดกิโมโนสีสดสวย ทั่วทั้งใบหน้าพอกทับด้วยแป้งสีขาวเข้มหนาราวหน้ากาก ริมฝีปากแตะแต้มสีแดงสด… โอกาสแบบนี้ไม่น่ามีมากนัก … รีบหยิบกล้องขึ้นมาทันที เพื่อเก็บกดภาพที่บังเอิญได้พบเห็น
เธอสองคนเดินผ่านหน้าฉันไป ก่อนเลี้ยวเข้าตรอกเล็ก ๆ นั่นทำให้แลเห็นบริเวณหลังลำคอที่พอกแป้งหนาขาวโพลน เฉกเช่นเดียวกับใบหน้า หากเว้นส่วนหนึ่งให้เห็นผิวเนื้อที่แท้จริง
ชุดกิโมโนด้านหลัง สวยเสียกว่าเห็นด้านหน้า ผ้าที่พันรอบเอวสีสันฉูดฉาดถูกผูกปมยกขึ้นแล้วทิ้งทอดยาวที่ด้านหลังทำให้สีสันกิโมโนเมื่อมองจากด้านหลังสดใสสวยกว่าด้านหน้า คอปกเสื้อด้านหลังหย่อนลงให้เห็นขอบสีแดง ฉันนึกถึงหนังสือที่เพิ่งอ่านไปไม่นาน Memoirs of a Geisha ที่แปลในชื่อภาษาไทยว่า “เกอิชา” โดยฝีมือ วิหยาสะกำ ... ไมโกะ (Maiko) !!! ไมโกะแน่ ๆ
การแต่งกายของทั้งคู่เหมือนที่ตัวเอกในเรื่องคือซายูริ บรรยายไว้ในหนังสือ ขณะที่เธอยังเป็นเพียงไมโกะ หรือเกอิชาฝึกหัด … เกอิชาฝึกหัดจะใช้คอเสื้อสีแดง สวมกิโมโนแขนยาวกว้างดูกรุยกราย และผูกโอบิหรือผ้าคาดเอวพิสดารกว่าจนดูไปคล้ายตุ๊กตา ขณะที่เกอิชานั้นจะดูสงบเสงี่ยมเป็นผู้หญิง และเป็นผู้ใหญ่กว่า…
ในหนังสือเมื่อซายูริอายุ 18 ปีเต็มเธอได้เลื่อนฐานะจากไมโกะ กลายเป็นเกอิชา จากที่ใช้คอเสื้อสีแดงได้เปลี่ยนเป็นคอเสื้อสีขาว
ขณะเก็บภาพ อดนึกกระหยิ่มในใจไม่ได้ … แค่เสี้ยวเวลาไม่กี่นาที ที่เพื่อนร่วมบ้านฉันเสียท่าไปทำธุระส่วนตัว… ก็พลาดการได้ถ่ายรูปไมโกะเสียแล้ว… แล้วว่ากันว่าการได้เห็นไมโกะเดินตามท้องถนนน่ะ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ดอกนะ อย่างนี้ต้องอิจฉาฉันแน่ ๆ ที่ได้ภาพเด็ดนี้มา เมื่อเพื่อนร่วมบ้านกลับมาสมทบ ฉันไม่รอช้าที่จะรีบคุยอวดเชิงทับถม ทำนองโชควาสนาคนเรามันไม่ทัดเทียมกัน
เขาทำท่าเหมือนไม่สนใจ ประมาณ เชอะ… จะอะไรกันนักหนาเชียว แต่แล้วก็มีหญิงสาวในชุดกิโมโนอีกรายเดินชดช้อยกางร่มผ่านหน้าเราไปในระยะประชิด ไอ้ที่ทำท่าเหมือนไม่สนใจ ก็รีบหยิบคว้ากล้องขึ้นมาเหมือนกันน่ะแหละ
แล้วจะมีที่ไหนอีกละ ที่มีโอกาสได้เห็นไมโกะถี่ยิบเสียขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ กิออน (Gion)ย่านเกอิชาอันเลื่องชื่ออันเป็นสถานที่ดำเนินเรื่องในหนังสือ เกอิชา
การเดินเปะปะของฉันกับเพื่อนร่วมบ้านจากวัดคิโยมิสุ นำไปสู่ย่านกิออน โดยไม่ตั้งใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น